سفارش تبلیغ
صبا ویژن
اللهم کُنْ لِوَلِیِّکَ الْحُجَّةِ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُکَ عَلَیْهِ وَعَلى آبائِهِ فی هذِهِ السّاعَةِ وَفی کُلِّ ساعَةٍ من ساعات اللیل و النهار وَلِیّاً وَحافِظاً وَقائِدا ‏وَناصِراً وَدَلیلاً وَمؤیدا حَتّى تُسْکِنَهُ أَرْضَک َطَوْعاً وَتُمَتِّعَهُ فیها طَویلاً وعجل فرجه واجعلنا من شیعته یا ارحم الراحمین ...

فتیان 1412

اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی صاحِبِ الدَّعوَةِ النَّبَوِیَّةِ وَ الأُصولِ الحَیدَرِیَّةِ وَ العِصمَةِ الفاطِمِیَّةِ وَ الحِلمِ الحَسَنِیَّةِ وَ الشَّجاعَةِ الحُسَینِیَّةِ وَ العِبادَةِ السَّجّادِیَّةِ وَ المَآثِرِ الباقِرِیَّةِ وَ الآثارِ الصّادِقِیَّةِ وَ العُلُومِ الکاظِمِیَّةِ وَ الحُجَجِ الرَّضَوِیَّةِ وَ الشُّهُبِ الجَوادِیَّةِ وَ الشُّرُوحِ الهادِیَّةِ وَ الهَیبَةِ الزَّکِیَّةِ وَ الغَیبَةِ المَهدِیَّةِ با صلوات بر محمد و آل محمد ... ورود شما را به وبلاگ فتیان 1412 گرامی می داریم


عارفی دید دنیا را درعالم رؤیا، دختری جمیله با قامت رعنا، داغهایش بر جبین مبین؛ و جراحتها بر پشت پای نگارین. پرسید که این داغ چراست و این جراحت از کجاست؟ گفت  ... بسیاری از جوانمردان هستند که از شراب قرب الهی مستند؛ گُل مراد نچینند جز از گلشن؛ و غنچه دل نشکفند جز به نسیم عنایت. چندانکه باب طلب بخواستگاری ایشان میگشایم و جبین مبین بر زمین تمنّا میسایم، باری نظر ملاطفت جز بکراهت نمیگشایند و قبول مزاوجت و مواصلت من ننمایند. چون مرهم وصلم از ایشان حاصل نیست داغهای چنین بر جبینم باقیست. و بسیاری از نامردان میباشند که تخم محبت من در دل می‌پاشند قدم نمیزنند جز به قفای من و نظر نمیکنند جز بلقای من. پیوسته بطلبکاری من مسرورند و از مقام قرب ذوالمنن دور. چندانکه بوسه‌ها از پای من میربایند و جبین تمنّا میسایند نه ایشانرا از مواصلت سودیست و نه مرا از ملاطفت ایشان بهبودی. جراحتیکه از پای من روانست از اثر بوسه رُبائی و جبین سائی ایشانست.

قطعه


آری آری آنکه مرد حق بود
خود نپوید راه، جز راه هدا
شسته از دنیا و عقبی جلمه دست
وانکه ازدنیای دون مسرور شد
نه ز دنیا کام وی حاصل شود
نه در او حجله کند دامادئی
گر تو راهست ای پسر هوشی بسر
بگذر از این کهنه زال و شادیش
رخ بتاب از مکر این فرهاد کُش
این ترش روئی خریدن تا بکی
روبجو درکنج عزلت گوشه ای
باش قانع تا نیفتی در طمع

 


از غم دنیای دون مطلق بود
رو نیارد جز بدرگاه خدا
در مقام قرب حق دارد نشست
از مقام قرب ایزد دور شد
نه بوصل دوست، او واصل شود
نه بجز غم باشد او را شادئی
از غم دنیای فانی واگذر
پا منه در حجله دامادیش
گرچه شیرینست باشد رو تُرُش
کو بکو دایم دویدن تا بکی
خوش بدست آر از قناعت توشه ای
کز طمع با ذلت آمد مرد مع




حکایت

حکیمی با حِذاقترا شنیدم که باب طبابت گشاده بود و مریضه حامله را مداوا می‌نمود. اتفاقاً روزی با دم روح افزا از دارالشفاء، در آمده، بعزم زیارت اهل قبور در کوچه ای عبور می‌کرد. جمعیرا دید دست پریشانی در حلقه ماتم زده؛ تابوتی بر دوش دارند و گریبان شکیبائی را دریده؛ شاهد عزا را در آغوش. پرسید اینهمه نوحه و زاری ازچیست و میّتی که در این تابوتست کیست؟ زن قابله گفت همان مریضه حامله. حکیم گفت وی زنده است هنوز وقت مردن او نیست. باری نبضش بمن رسانید تا بیابم مرض چیست؟ تابوترا درگشادند و میت را در آورده پیش طبیب نهادند. با حکمت، انگشت حِذاقترا گشوده نبضش سنجید و دیده بضارت باز کرده، گونه گلگونه‌اش دید. سوزنی در دست گرفته بر پهلوی میت فرو نمود و گریبان صد چاک مماتش برشته رفو. پس رایت کرامت در عرصه لطافت افراخته و نفس عیسویرا با لب معجز بیان آشنا ساخته فرمود: برخیز و سجده شکری بجای آور که بی‌هنگام جام اجل نخوردی و حسرت زندگی در دل خاک نبردی.

نظم


آب حیوان ریختی در کام جان
نوش کردی از شراب زندگی
بی‌سبب برجان نکردی جامه چاک
از دم عیسی وَشی جان یافتی


بار دیگر زنده گشتی درجهان
خویش افکندی در آب زندگی
حسرتی در دل نبردی زیر خاک
جان فدا ناکرده جانان یافتی


عاقبت میّت را جان رفته به تن بازگشت و با عمر گرانمایه دمساز؛ از گلخن ممات درآمده در گلشن حیات خرامیده و از فراش مرض برخاسته در بستر صحت آرمید. معلوم شد که طفل از دست رحم دست دراز کرده راه نفس را حائل شده بود و شاید اجل معلّقی را مقابل سوزن جور به انگشت وی رسیده، متألم شده؛ دست، جانب خود کشید. سد ازمیانه برداشته شد و راه نفس باز. رشته اجل کوتاه گشت و سلسله عمر دراز.

نظم


یافته بس مرده جان از نفس کاملان
مرده دلی تا بکی خیز و بجو کاملی
کیست زن حامله طالب دنیای دون
در طمع آورده دست راه نفس کرده تنگ
ای بطمع گشته مع دست بکش از طمع


از نفس کاملان یافته بس مرده جان
کامل صاحب نفس مالک ملک روان
نفس دنی همچو طفل در رحم او نهان
سوزن حکمت کجاست تا بکند دفع آن
تا نزنی بی‌سبب دست بدامان جان


الهی نفس اماره را که دشمن خونخواره است در بطن ما جا دادی و انگشت طمع را که نتیجه حرص و حسد است بعقد نفس گشادی. حکم محکم رای عقل را بفرست تا از سوزن حکمت نشتری بسازد و سده گلوگیر حرصرا که غدّه دل مردگی و افسردگیست از سینه بر اندازد تا از پلّه افراط و تفریط برخاسته، شاهنگ میزان عدالت بگیریم و از غرقاب هلاکت و ضلالت به سفینه نجات درآمده، بجهالت نمیریم. ملکا! پادشاها! از خزانه معرفتمان انعامی ده و از ترانه عدالت پیغامی؛ تا از استماع آن مدهوش شویم و از هرزه درائی خاموش. شیشه شک و گمانرا شکسته، باده ایقان بنوشیم و سیاهی نامه اعمالرا شسته؛ جامه رو سفیدی بنور افعال بپوشیم.



 



[ یکشنبه 93/10/21 ] [ 9:56 عصر ] [ فتیان ]

نظر