«اللهم صل علی أبی ابراهیم المعذب فی قعر السجون». این صلواتی که می دهیم برائت استهلالی است بر زجرها و شکنجه های این امام بزرگوار که با نهایت تاسف می شود گفت ما از کنارش ساده گذشته ایم اگر قرار باشد سختی هایی که امام کاظم صلوات الله علیه کشیدند بررسی شود، خواهیم دید که سختی های ایشان اگر بیشتر از سید الشهدا نباشد کمتر نیست. تمام فجایع جریان کربلا در دهه اول محرم واقع شده و تمام می شود اما امام کاظم صلوات الله علیه فقط چهارده سال در سیاه چال بودند آن هم بیشتر مواقع با غل جامع، این خیلی حرف است!!! در هیچ کدام از معصومین چنین چیزی نیست اگر چنین چیزی را کم می دانیم علتش اینست که چنین چیزی را لمس نکرده ایم. البته ما نمی خواهیم بگوییم که سختی نهضت کربلا کم بوده، خیر، اما از آن سنگین تر همین دوران امام کاظم صلوات الله علیه است. در دوران ایشان حتی دشمنان تشیع کاری کردند که با رفتن امام کاظم امامت بسته شود. در همین دوران بود که فرقه ای بنام واقفیه پیدا شدند و گفتند امام کاظم آخرین امام بوده. برخی هم گفتند ایشان نمرده است زنده است و به آسمان رفته. به هر حال، اینها هفت امامی نامیده شدند و ولایت امام رضا صلوات الله علیه را قبول نکردند. بنی عباس هم کمک زیادی کرد تا بساط امامت بسته شود تا بتوانند به راحتی کار خودشان را بکنند. اما خداوند تبارک و تعالی امام رضا صلوات الله علیه را مدد دادند و این بزرگوار موفق شدند این افکار خبیثانه در جامعه را از بین ببرند. امام جواد صلوات الله علیه نیز زحمات بسیاری در این موضوع متحمل شدند و توانستند این ننگی که به نام واقفیه در ایجاد شدن بود از بین بردند.
همچنین در دوران امام کاظم صلوات الله علیه بود که اسماعیلیه شکل گرفت اسماعیلیه شش امامی هستند یعنی تا امام صادق صلوات الله علیه قبول دارند و امام بعدی یعنی امام کاظم صلوات الله علیه را قبول ندارند. آنها با طرح فرزند امام صادق صلوات الله علیه بنام اسماعیل خواستند جریان امامت را منحرف سازند. و متاسفانه این را در بین کشورهای اسلامی انتشار دادند و امام هفتم و آخرین امام را اسماعیل معرفی کردند. روی هم رفته یکی از دوره هایی که بیشترین توطئه ها در جهان اسلام اتفاق افتاد در دوران امام کاظم صلوات الله علیه است اما متاسفانه چون ما فلسفه سیاسی و حکمتهای سیاسی اسلامی را نمی دانیم این مسائل را نمی توانیم تحلیل کنیم.
همه ائمه اطهار مظلومند اما امام کاظم صلوات الله علیه از مظلومیت خاصی برخوردار است تولد این بزرگوار در ماهی است که ما نوعا به عزاداری می پردازیم هفتم ماه صفر میلاد با سعادت ایشان است و کمتر کسی به میلاد ایشان توجه می کند. مدتی است یک عده جاهل یا سود جو حتی در لباس روحانیت در هفتم صفر ، طرح شهادت امام مجتبی صلوات الله علیه را ریخته اند تا ماه محرم و صفر را یکسره به عزاداری بکشانند و این در حالی است که در منابع اسلامی و سیره ائمه اطهار عزاداری پیاپی در دو ماه محرم و صفر وجود ندارد و فقط ماه محرم به عنوان ماهی مطرح شده که تماما عزاداری است چنانچه ماه شعبان، سراسر شادی است. اما در مورد شهادت امام مجتبی صلوات الله علیه باید گفت که اولا در تاریخ شهادت امام مجتبی چندین نقل وجود دارد و در ولادت امام کاظم صلوات الله علیه فقط یک نقل معتبر وجود دارد. نیز در شهادت امام مجتبی صلوات الله علیه، شهرت به آخر ماه صفر است نه ابتدای صفر. با توجه به این مساله برای اینکه ولادت امام کاظم و شهادت امام مجتبی صلوات الله علیهما تداخل نداشته باشد ترجیح به این است که شهادت امام مجتبی صلوات الله علیه در همان آخر صفر برگزار گردد که البته در میان شیعه هم تاکنون چنین بوده و در اول صفر هیچگاه عزاداری نمی شده و نباید هم بشود بلکه برای اینکه در مورد ابتدای ماه صفر سوء برداشت نشود در بین شیعه ماه صفر به عنوان صف الخیر معرفی می شد؛ و اینکه یک عده با طرح شهادت امام مجتبی صلوات الله علیه بخواهند در هفتم صفر، شادی را به عزا تبدیل کنند خیانتی بس بزرگ و اهانتی به سیره ائمه اطهار است. در باب شهادت امام کاظم صلوات الله علیه یعنی در بیست و پنجم ماه رجب هم می بینیم مردم نوعا به شادی مشغول هستند و به علت نزدیک شدن به ایام مبعث فراموش می کنند که به سوگواری بپردازند. وظیفه ماست که این دو ایام را تذکر بدهیم یعنی در هفتم صفر شاد باشیم و در بیست و پنجم رجب به سوگواری بپردازیم. ماه صفر مثل ماه محرم نیست که ماه عزا باشد. در آن ماه تولد این بزرگوار است لباس سیاه را از تن باید بیرون کنیم و شاد باشیم و در بیست و پنجم رجب هم سوگوار باشیم. در مورد ولادت امیرالمومنین صلوات الله علیه و وفات حضرت زینب هم با چنین مشکلی روبه رو هستیم در باب وفات این عقیله بنی هاشم سه قول گفته اند یکی در پانزدهم، دیگری در هجدهم و نقلی دیگر در بیست و دوم ماه رجب است که البته همه اینها از اخبار است و روایت نیستند. یعنی مورخان در کتابهای تاریخی چنین چیزی نوشته اند و هیچ کدام هم سند ندارد ولی آن چیزی که مرسوم بود بیست و دوم رجب برای حضرت زینب سوگواری می شد و بیست و پنجم هم برای امام کاظم. یعنی دهه سوم رجب شروعش با عزاداری همراه بود و انتهایش در بیست و هفتم با شادی مبعث رسول اکرم صلی الله علیه و آله. این سیره متاسفانه از بین رفته و جالب است که روز پانزدهم هم نقل یکی از دشمنان اهلبیت است و نقل مورخان شیعه نیست ولی متأسفانه ما به علت آموزه های غیر اهلبیتی، یاد گرفته ایم به محضی که می خواهیم شادی کنیم به عزا تبدیلش کنیم مثلا سیزده رجب مصادف با میلاد با سعادت امیرالمومنین صلوات الله علیه است هنوز به شب نرسیده اعلام می کنیم عزاداری است در حالی که اگر نقل پانزدهم رجب را هم قبول کنیم چرا هنوز سیزدهم تمام نشده عزاداری می کنیم؟ به طوری که می بینید رسانه های محلی ما بیشتر از رسانه های ملی اقدام می کنند و یکی دو روز زودتر به پیشواز هم می روند و پرداختن به شادی ولادت امیرالمومنین صلوات الله علیه را اینگونه تحت الشعاع قرار می دهند. اصلا بر فرض اینکه وفات حضرت زینب در روز سیزدهم رجب باشد ما باید اهم و مهم کنیم و چیزی که مهمتر است مقدم کنیم. امیر المومنین صلوات الله علیه دارای ولایت کلیه الهیه و عصمت کبری هستند لذا نمی توان حضرت زینب را ــ با تمام احترامی که برای ایشان قائل هستیم ــ بر امیرالمومنین صلوات الله علیه ترجیح داد همانطور که امیرالمومنین صلوات الله علیه فرمودند: «لا یقاس بآل محمد من هذه الامة احد» آری با چهارده معصوم کسی قابل قیاس نیست.
این کار دشمنان اهلبیت است که دوست ندارند ما در شادی اهلبیت شاد و در غم ایشان غمگین باشیم چنانچه مثلاً روز عاشورا را روز مبارکی معرفی می کنند (یوم تبرکت به بنو امیة) و از طرفی سیزدهم رجب را روز نحسی می دانند و از شادی در این روز جلوگیری می کنند و حال آنکه امام رضا صلوات الله علیه کرارا فرموده اند که: «اگر دوست دارید در درجات عالی بهشت همراه ما باشید در شادی ما شاد و در غم ما غمگین باشید» اگر ما در شادی اهلبیت صلوات الله علیهم اجمعین بخواهیم شاد باشیم یکی همین میلاد امیر المومنین صلوات الله علیه و میلاد امام کاظم صلوات الله علیه است که متاسفانه به اینها دقت نمی کنیم. در بافت بومی ما متاسفانه بیشتر روی عزاداری توجه می شود در صورتی که در نگاه اهلبیت صلوات الله علیهم اجمعین اینها مثل دو کفه ترازو هستند. اگر ما در ماه محرم تماما به سوگواری می پردازیم در ماه شعبان هم تماما به شادی و شعف و سرور مشغول می شویم. این طور نباید باشد که سوگواری ما از شادی ما بیشتر باشد یا بالعکس شادی ما از سوگواری ما بیشتر باشد. شیعه شعارش همین اعتدال است در قرآن هم می فرماید «انا جعلناکم امتا وسطا» ما امت وسط هستیم نه افراط داریم نه تفریط، نه در چیزی زیاده روی می کنیم نه کم روی. این معیار اصلی امیرالمومنین است.
[ دوشنبه 92/3/13 ] [ 6:50 عصر ] [ فتیان ]
