هر استادي لزوماً عارف نيست زيرا اساتيد مراتب دارند. بعضي از اساتيد خودشان زير نظر استادي ديگر در حال سير و سلوک هستند و از طرف او، برخي از شاگردان را راهنمايي مي نمايند.اما عارف کسي است که منازل سير و سلوک الي الله را طي کرده و داخل در سير و سلوک في الله شده و لذا از نفس گذشته است. کسي که اين منازل و مراحل را طي نکرده از نفس نگذشته و به فنا نرسيده هنوز عارف نشده اما مي تواند اصطلاحاً به عنوان پير دليل به نيابت از استاد خودش يک سري از شاگردان را تا آنجا که برايش مقدور است دستگيري کند. و کسي که قدرت دستگيري را ندارد اصلاً استاد نيست.لذا اينکه مي گوييد از هزار عارف، يکي مي تواند از نفس بگذرد حرف غلطي است زيرا عارف کسي است که از نفس گذشته است و دست او، دست حق؛ زبان او، زبان حق؛ و گوش و چشم او، گوش و چشم حق است و حديث قرب فرائض و قرب نوافل، شاهد بر مدّعاست.