به نام دوست که هر چه هست از اوست
بعد از حمد الهی و درود احمدی معروض می‌دارد که این وجیز در جواب سؤال تلمیذیبه تحریر درآمد و آن در صورت ظاهری صلات می‌باشد که بر همه‌ی مسلمین وجوب دارد و تخطّی از آن سقوط.
چو حال نماز آمد به سوی مطهرهرو و در هنگام رفتن از خبیث مخبثاستعاذه نمای و در هنگام توضّؤسوره‌ی قدر تلاوت نمای تا به وضوء برسی و در پایانش به آیة الکرسی صغیربپرداز و آماده‌ی اقامه‌ی صلات شو و در بدو امربگو:
بِسمِ اللهِ ما شاءَ اللهُ لا یَصرِفُ السّوءَ اِلاّ اللهُ.
بِسمِ اللهِ ما شاءَ اللهُ لا یَسوقُ الخَیرَ اِلاّ اللهُ.
بِسمِ اللهِ ما شاءَ اللهُ ما یَکونُ مِن نِعمَةٍ فَمِنَ اللهِ.
بِسمِ اللهِ ما شاءَ اللهُ لا حَولَ و لا قوَّةَ اِلاّ باللهِ.
بِسمِ اللهِ ما شاءَ اللهُ و صَلَّی اللهُ عَلی مُحَمّدٍ و آلِهِ.
سپس گویا به این دعا شو که:
أللَّهُمَّ إنّی أُقَدِّمُ إلَیْکَ مُحَمَّداً صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَآلِهِ بَیْنَ یَدَیْ حَاجَتی وَأتَوَجَّهُ بِهِ إلَیْکَ فَاجْعَلْنی بِهِ وَجِیهاً عِنْدَکَ فی الدُّنیا وَالآخِرَةِ وَاجْعَلْ صَلاتی بِهِ مَقْبوُلَةً وَذَنْبی بِهِ مَغْفُورَةً وَ دُعائی بِهِ مُسْتَجاباً إنَّکَ أنْتَ الْغَفُورُ الرَّحِیمُ
آنگاه اذان گوی بدین کیفیّت که: تکبیر چهار مرتبه، شهادت به صمدیّت دو مرتبه، شهادت به رسالتدو مرتبه، شهادت به ولایت دو مرتبه، دعوت به صلات دو مرتبه، دعوت به فلاح دو مرتبه، دعوت به خیرالعملدو مرتبه، تکبیر دو مرتبه و تهلیلنیز دو مرتبه.
باید که در حالت اذان گفتن هر دو انگشت شهادت را در هر دو گوش خود کنی و در پایان هر فصلی وقف کنی و به جانب چپ و راست ملتفت نشوی و در اثنای آن سخن مگویی. آنگاه به یک سجده فصلی کن بین اذان و اقامهو در آن سجده چنین گوی:
رَبِّ لَکَ سَجَدْتُ خاضِعاً خاشِعاً ذَلِیلاً
سپس دعا نمای که إنّ الدّعاء بین الأذان و الإقامة لایردّ همچون:
أللَّهُمَّ اجْعَلْ قَلْبی بارّاً وَ عَیْشی قارّاً وَ رِزْقی دارّاً
سپس اقامه گوی بدین کیفیّت که به جای شهادت به ولایت، دو مرتبه ذکر تحقیقبعد از دعوت به خیرالعمل گفته آید و این را دان که فصول اذان و اقامه هر دو بیست فصل است و بعد از اقامه گوی:
أَللَّهُمَّ إلَیْکَ تَوَجَّهْتُ وَمَرْضاتَکَ طَلَبْتُ وَثَوابَکَ ابْتَغَیْتُ وَ بِکَ آمَنْتُ وَعَلَیْکَ تَوَکَّلْتُ أللّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَ افْتَحْ مَسامِعَ قَلْبی لِذِکْرِکَ وَثَبِّتْنی عَلَی دِینِکَ وَ لاتُزِغْ قَلْبی بَعْدَ إذْ هَدَیْتَنی وَ هَبْ لی مِنْ لَدُنْکَ رَحْمَةً إنَّکَ أنْتَ الْوَهّابُ
پس مُهیّای صلات شو و آن به حضور قلب است و آنگاه این دعا را بگوی:
أَللَّهُمَّ إنّی أتَوَجَّهُ إلَیْکَ بِمُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَأُقَدِّمُهُمْ بَیْنَ یَدَیْ صَلاتی وَ أَتَقَرَّبُ بِهمْ إلَیْکَ فَاجْعَلْنی بهِمْ وَجِیهاً فی الدُّنیا وَ الآخِرَةِ وَمِنَ الْمُقَرَّبِینَ مَنَنْتَ عَلَیّ بِمَعْرِفَتِهِمْ فَاخْتِمْ لی بِطاعَتِهِمْ وَمَعْرِفَتِهِم وَ وِلایَتِهِمْ فَإنّها السَّعادَةُ وَاخْتِمْ لی بِها فَإنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ
و در مقام اقامه چنان باش که گویا او را می‌بینی«فإن کنتَ لاتَراه فإنّه یَراک» و قبل از نیّت دستهایت را بر رانهای خود مقابل سر زانو گذار و ما بین قدمهایت به اندازه‌ی یک شبر فُرجه گذار و نظرت را به موضع سجده افکن. آنگاه إمتثالاً لأمر الله، قربةً إلی الله نیّت نموده و تکبیرات سبعه گوی و مؤخّرشان را تکبیرة الإحرام قرار ده و در ابتدای هر تکبیری رفع یدیْن نما و بین مفرداتش به دعائی فصل کن که أقلّ آن صلوات می‌باشد و سیّما پس از سبعه‌ی آن بگوی:
وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذی فَطَرَ السَّمواتِ وَ الْأَرْضَ عالِمُ الْغَیْبِ وَ الشَّهادَةِ حَنِیفاً مُسْلِماً وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِکِینَ إنَّ صَلاتی وَ نُسُکی وَ مَحْیایَ وَ مَماتی لِلّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ لاشَرِیکَ لَهُ وَ بِذلِکَ أُمِرْتُ وَ أَنَا مِنَ الْمُسْلِمینَ
آنگاه به آهستگی استعاذه نمای و سپس در رکعت اوّل سوره‌ی حمد و قدر و در رکعت ثانی سوره‌ی حمد و اخلاص تلاوت نمای. البتّه بین سوره‌ی اوّل و دوم در هر رکعت سکوتی بنمای پس آنگاه به رکوع می‌روی و در رکوع ذاکر به اذکار ثلاثه می‌گردی:
* سُبْحانَ رَبّی الْعَظِیمِ وَ بِحَمْدِه ِ
*أَللَّهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ
* رَبِّ اغْفِرْ لِی وَ ارحَمنِی
و در تقدّم و تأخّر رکوع، تکبیر به همراه رفع یدیْن می‌گویی و پس از رکوع می ایستی و می گویی :
سَمِعَ اللهُ لِمَن حَمِدَهُ
و در قنوت نیز اذکار ثلاثه گفته شود بدین کیفیّت :
* لا إلَه إلاّ اللّهُ الْحَلِیمُ الْکَرِیمُ لا إلَه إلاّ اللّهُ الْعَلِیُّ الْعَظِیمُ سُبْحانَ اللّهِ رَبِّ السَّمواتِ السَّبْعِ وَ رَبِّ الْأَرَضِینَ السَّبْعِ وَ رَبِّ الْعَرْشِ الْعَظِیمِ وَ الْحَمْدُ لِلّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَ صَلَّی اللهُ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطّاهِرینَ.
* أَللَّهُمَّ أَصْلِحْ عَبْدَک وَ خَلِیفَتَکَ بِما أَصْلَحْتَ بِهِ أَنْبِیائَکَ وَ رُسُلَکَ وَ حُفَّهُ بِمَلائِکَتِکَ وَ أَیِّدْهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ مِنْ عِنْدِکَ وَ اسْلُکْهُمِنْ بَیْنِ یَدَیْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَداً یَحفَظُونَهُ مِنْ کُلِّ سُوءٍ وَ أَبْدِلْهُ مِنْ بَعْدِ خَوْفِهِ أَمْناً یَعْبُدُکَ لایُشْرِکُ بِکَ شَیْئَاً وَ لاتََجعَلْ لِأَحَدٍ مِنْ خَلْقِکَ عَلَی وَلِیِّکَ سُلْطاناً وَ ائْذَنْ لَهُ فی جِهادِ عَدُوِّکَ وَ عَدُوِّهِ وَ اجْعَلْنی مِنْ أَنْصارِهِ إِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ
* أَسْتَغْفِرُ اللّهَ الَّذِی لا إلَه إِلاّ هُوَ الْحیُّ الْقَیُّومُ الرَّحْمنُ الرَّحِیمُ ذُوالْجَلالِ وَ الْإِکْرامِ وَ أَسْئَلُهُ أَنْ یَتُوبَ عَلَیَّ تَوْبَةَ عَبْدٍ ذَلِیلٍ خاضِعٍ فَقِیرٍ بائِسٍ مِسْکِینٍ مُسْتَکِینٍ مُسْتَجِیرٍ لایَمْلِکُ لِنَفْسِهِ نَفْعَاً وَ لا ضَرَّاً وَ لا مَوْتَاً وَ لا حَیاةً وَ لا نُشُورَاً وَ صَلَّی اللهُ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ عِترَتِهِ الطَّیِّبِینَ الطّاهِرینَ المَعصومینَ .
و در سجود نیز اذکار ثلاثه‌ی تسبیح و صلوات و مغفرت گفته آید.
باید که در حال رفتن به سجود کفّیْن را پیش از رُکبتیْن زمین گذاری و در حال سجود مجنّح باشی و پیشانی را بر تربت سیّدالشّهداء علیه السّلام بنهی و هفت موضع دیگر را بر زمین گذاری تا ارغاممتحقّق گردد و در بین سجدتیْن استغفار نما و بگو :
أستَغفِرُ اللهَ رَبِّی وَ أتوبُ إلَیهِ .
و ملتفت باش که اذکار سجود و رکوع طاق باشد و در حال رکوع نظر بر ما بین قدمیْن افکن و در سجود چشمها را بر هم نه و برای برخواستن رکعت بعد بگوی :
بِحَولِ اللهِ وَ قُوَّتِهِ أقومُ وَ أقعُدُ .
و بدان که در رکعات فرد، عوض از تشهّد جلسه‌ی استراحت می‌باشد و برای تشهّد متورّک بنشین و ذکر تشهّد را بدین کیفیّت گوی:
بسمِ الله و بالله و الحمدُ لِله و خیرُ الأسماءِ لِله أشهَدُ أن لا إله إلاّ الله وحدَه لا شریک له إلهاً واحداً أحداً فرداً صَمَداً لم یَتَّخِذ صاحبةً و لا ولداً و أشهدُ أنّ محمّداً عبدُهُ و رسولُه أرسَلَهُ بالحقِّ بَشیراً و نَذیراً بینَ یَدَیِ السّاعة أللّهمّ صلّ علی محمّد و آل محمّد و عجّل فرجهم و العن أعدائهم
و چون مبادرت به تسلیم نمودی سه سلام ده بدین وجه که:
السّلامُ علی خاتِمِ النّبیّینَ وَ عَلَی الأئمّةِ المَهدیّینَ السّلامُ علینا و علی عبادِ الله الصّالحین السّلام علیکم و رحمة الله و برکاته
و بعد از سلام، تکبیرات ثلاثه‌ی اختتامیّه را می‌گویی بدون انصراف وجه به شِمال و در رکعت سوم و چهارم، سوره‌ی حمد یا سه بار اذکار اربعه را در قیامش می‌گویی و اگر اذکار اربعه را گفتی پس از آن صلوات فرستاده و استغفار می‌نمایی و چون از نماز فارغ شدی در تعقیبات می‌گویی:
أَللَّهُمَّ اجْعَلْنی مَعَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فی کُلِّ عافِیَةٍ وَ بَلاءٍ وَ اجْعَلْنی مَعَ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ فی کُلِّ مَثْوَی وَ مُنْقَلَبٍ أَللَّهُمَّ اجْعَلْ مَحْیایَ مَحْیاهُمْ وَ مَماتی مَماتَهم وَ اجْعَلْنی مَعَهُمْ فی مَواطِنَ کُلِّها وَ لاتُفَرِّقْ بَیْنی وَ بَیْنَهُمْ إِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ
و بعد، تسبیحات صدّیقه طاهره صلوات الله علیها را می‌گویی و آن معکوس اذکار اربعه است بدین کیفیّت که سی و چهار مرتبه الله أکبر و سی و سه مرتبه الحمد لله و سی و سه مرتبه سبحان الله و یک مرتبه لاإله إلاّ الله.
احادیث در فضیلت این تسبیح زیاده از حدّ احصاء است و مولانا الصّادق صلوات الله علیه فرمود که: ما امر می‌کنیم کودکان خود را به تسبیحات فاطمه چنانچه اینان را امر می‌کنیم به اقامه‌ی صلات. پس مؤمنین باید به آن مداومت داشته باشند تا شقیّ و هالک نگردند. و همان طور که در اختتام وضوء، آیة الکرسی صغیر، تلاوت شد در اینجا که پایان صلات است اختتام به آیة الکرسی کبیر می‌گردد و پس از آن دعای وحدت بدین صورت گفته شود :
لا اِلهَ اِلَّا اللَّهُ اِلهاً واحِداً وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ لا اِلهَ اِلَّا اللَّهُ وَ لا نَعْبُدُ اِلاَّ اِیَّاهُ مُخْلِصینَ لَهُ الدّینَ وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ لا اِلهَ اِلَّا اللَّهُ رَبُّنا وَ رَبُّ آبآئِنَا الأَْوَّلینَ لا اِلهَ اِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ اَنْجَزَ وَعْدَهُ وَ نَصَرَ عَبْدَهُ وَ اَعَزَّ جُنْدَهُ وَ هَزَمَ الْأَحْزابَ وَحْدَهُ فَلَهُ الْمُلْکُ وَ لَهُ الْحَمْدُ یُحْیى وَ یُمیتُ وَ یُمیتُ وَ یُحْیى وَ هُوَ حَىٌّ لایَمُوتُ بِیَدِهِ الْخَیْرُ وَ هُوَ عَلى کُلِّشَىْءٍ قَدیرٌ.
و برای حفظ ایمان این دعا خوانده شود :
رَضِیتُ بِاللّهِ رَبّاً وَ بِالْإِسْلامِ دِیناً وَ بِالْقُرْآنِ کِتاباً وَ بِالْکَعْبَةِ قِبْلَةً وَ بِمُحَمَّدٍ صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ نَبِیّاً وَ بِعَلِیٍّ صَلَواتُ اللّهِ عَلَیْهِ وَلِیّاً وَ بِالْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ وَ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ مُحَمَّدٍ بْنِ عَلِیٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَمُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ وَعَلِیٍّ بْنِ مُوسَی وَ مُحَمَّدٍ بْنِ عَلِیٍّ وَ عَلِیٍّ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلَیٍّ وَ مُحَمَّدٍ بْنِ الْحَسَنِ صَلَواتُ اللّهُ عَلَیْهِمْ أَئِمَّةً بِهمْ أَتَولّی وَ مِنْ أَعْدائِهمْ أَتَبَرَّءُ أَللَّهُمَّ إنّی رَضِیتُ بِهمْ أَئِمَّةً فَارْضَنِی لَهُمْ شِیعَةً إِنَّکَ عَلَی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ
و پس از این زیارت جامعه صغیره را بدین عبارت می خوانی:
اَلسَّلامُ عَلی اَولِیاءِ اللهِ وَ اَصفیائِهِ اَلسَّلامُ عَلی اُمَناءِ اللهِ وَ اَحِبّائِهِ اَلسَّلامُ عَلی اَنصارِاللهِ وَ خُلَفائِهِ اَلسَّلامُ عَلی مَحالِّ مَعرفَة اللهِ اَلسَّلامُ عَلی مَساکِنِ ذِکرِ اللهِ اَلسَّلامُ عَلی مَعادِنِ حِکمَةِ اللهِ اَلسَّلامُ عَلی حَمَلَةِ کِتابِ اللهِ اَلسَّلامُ عَلی مُظهِرِی اَمرِ اَللهِ وَ نَهیِِِِِهِ اَلسَّلامُ عَلی عِبادِ اللهِ المُکرَمینَ اَلسَّلامُ عَلی الدُّعاةِ اِلََی اللهِ اَلسَّلامُ عَلی الادِلاّءِ عَلَی اللهِ اَلسَّلامُ عَلی المُستَقِرّینَ فیِ مَرضاتِ اللهِ اَلسَّلامُ عَلی المُمَحِّصینَ فیِ طاعَةِ اللهِ اَلسَّلامُ عَلی الَّذینَ مَن والاهُم فَقَد وَالَی اللهِ وَ مَن عاداهُم فَقَد عادَی اللهِ وَ مَن عَرَفَهُم فَقَد عَرَفَ اللهِ وَ مَن جَهِلَهُم فَقَد جَهِلَ اللهِ وَ مَنِ اعتَصَمَ بِِهِم فَقَد اعتَصَمَ بِاللهِ و مَن تَخَلَّی مِنهُم فَقَد تَخَلَّی مِن اللهِ عَزَّوَجَلَّ وَ اُشهِدُ اللهَ اِنّی سِلمٌ لِمَن سالَمَکُم وَ حَربُ لِمَن حارَبَکُم مُؤمِنٌ بِسِرِّکُم وَ عَلاِنیَّتِکُم ، مُفَوِّضٌ فی ذلِکَ کُلِّهِ اِلَیکُم لَعَنَ اللهُ عَدُوَّ آلِ مُحَمَّدٍ مِنَ الجِنِّ وَ الِانسِ وَ اَبرَءُ اِلَی اللهِ مِنهُم وَ صَلَّی اللهُ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آله الطّاهِرینَ وَ الحمدُ للهِ رَبِّ العالَمِینَ.
و سپس ذکر تعویذ را می گویی تا در امان باشی که عبارتست از:
أُعیذُ نَفسِی وَ دینِی وَ أهلِی وَ مالِی وَ وُلدِی وَ إخوانِی فِی دینِی وَ ما رَزَقَنِی رَبِّی وَ خَواتیمَ عَمَلی وَ مَن یَعنینی أمرُهَ بِاللهِ الواحِدِ الأحَدِ الصَّمَدِ الَّذی لَم یُولَد وَ لَم یَکُن لَهُ کُفواً أحَدٌ وَ بِرَبِّ الفَلَقِ مِن شَرِّ ما خَلَقَ وَ مِن شَرِّ غاسِقٍ إذا وَقَبَ وَ مِن شَرِّ النَّفّاثاتِ فِی العُقَدِ وَ مِن شَرِّ حاسِدٍ إذا حَسَدَ وَ بِرَبِّ النّاسِ مَلِکِ النّاسِ إلهِ النّاسِ مِن شَرِّ الوَسواسِ الخَنّاسِ الَّذی یُوَسوِسَ فِی صُدُورِ النّاسِ مِنَ الجِنَّةِ وَ النّاسِ.
و بعد دعای نصرت را که توسلی به امام است می گویی به این صورت:
اَللّهُمَّ یا ذَالمَجدِ الشّامِخِ وَ السُّطانَ الباذِخَ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ کُن لِوَلیِکَ القائِمِ بِاَمرِکَ مُحَمَّدِ بنِ الحَسَنِ المَهدی صَلواتُکَ عَلَیهِ وَ عَلی آبائِهِ فِی هذِهِ السّاعةِ وَ فِی کُلِّ ساعَةٍ مِن ساعاتِ اللیلِ وَ النّهارِ وَلیّاً وَ حافِظَاً وَ قائِدَاً وَ ناصِرَاً وَ دَلیلاً وَ مُوَیِّداً حَتّی تُسکِنَهُ اَرضَکَ طَوعاً وَ تُمَتّعَهُ فیها طَویلاً وَ عَجِّل فَرَجَهُ وَ اجعَلنا مِن شیعَتِهِ یا اَرحَمَ الرّاحِمینَ.
و پس از آن تعویذ و توسل نوبت توکل است و باید توکل کنی و برای توکل کردن نیز دعای توکل را می خوانی که چنین است:
لا حَولَ وَ لا قُوَّةَ إلّا بِاللهِ تَوَکَّلتُ عَلَی الحَیِّ الَّذِی لایَمُوتُ وَ الحَمدُ لِلّهِ الَّذِی لَم یَتَّخِذ وَلَداً وَ لَم یَکُن لَهُ شَریکٌ فِی المُلکِ وَ لَم یَکُن لَهُ وَلِیٌّ مِنَ الذُّلِّ وَ کَبِّرهُ تَکبیراً.
و بعد از توکل بر حق تعالی دعای اسم مکنون را جهت بهره وری از توحید حق تعالی می گویی:
أللّهُمَّ إنِّی أسئَلُکَ بِاسمِکَ المَکنونِ المَخزونِ الطّاهِرِ الطُّهرِ المُبارَکِ وَ أسئَلُکَ بِاسمِکَ العَظیمِ وَ سُلطانِکَ القَدیمِ یا واهِبَ العَطایا یا مُطلِقَ الأُسارَی یا فَکّاکَ الرِّقابَ مِنَ النّارِ أسئَلُکَ أن تُصَلِّیَ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ أن تُعتِقَ رَقَبَتی مِنَ النّارِ وَ أن تُخرِجَنِی مِنَ الدُّنیا سالِماً وَ تُدخِلَنِی الجَنَّةَ آمِناً وَ أن تَجعَلَ دُعائی أوَّلَهُ فَلاحاً وَ أوسَطَهُ نَجاحاً وَ آخِرَهُ صَلاحاً إنَّکَ أنتَ عَلّامُ الغُیوبِ.
و در پایان دعای مغفرت گفته آید تا حقّ تعالی دیوان ذنوب او را نگشاید و آن چنین است:
أَللَّهُمَّ إِنَّ مَغْفِرَتَکَ أَرْجی مِنْ عَمَلی وَ إِنَّ رَحْمَتَکَ أَوْسَعُ مِنْ ذَنْبی أَللَّهُمَّ إِنْ کانَ ذَنْبی عِنْدَکَ عَظِیماً فَعَفْوُکَ أَعْظَمُ مِنْ ذَنْبی أَللَّهُمَّ إِنْ لَمْ أَکُنْ أَهْلاً أَنْ تَرْحَمَنی فَرَحْمَتُکَ أَهْلٌ أَنْ تَبلُغَنی وَ تَسَعَنی لِأَنَّها وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ بِرَحْمَتِکَ یا أَرْحَمَ الرّاحِمِینَ
و قبل از برخاستن از مصلّی، سجدتین شکر به جای می‌آوری که فرموده‌اند: این سجده حجاب بین خالق و مخلوق را می‌درد و آن بدین کیفیّت است که سر و سینه را بر زمین می‌نهی و ذاکر به این ذکر می‌گردی:
إِلهی قَدْ عَلِمْتَ حَوا‌ئجی فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ اقْضِها وَ قَدْ أَحْصَیْتَ ذُنُوبی فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ وَ اغْفِرْها یا کَرِیمُ
و آنگاه طرف راست روی خود را بر زمین گذاشته و می‌گویی:
إِنْ کُنْتُ بِئْسَ الْعَبْد فَأَنْتَ نِعْمَ الرَّبّ وَ افْعَلْ بی ما أَنْتَ أَهْلُهُ وَ لا تَفْعَلْ بی ما أَنَا أَهْلُهُ یا أَرْحَمَ الرَّاحِمینَ
و بعد طرف چپ روی خود را بر زمین می‌نهی و می‌گویی:
إِنْ عَظُمَ الذَّنْبُ مِنْ عَبْدِکَ فَلْیُحْسِنُ الْعَفْوُ مِنْ عِنْدِکَ یا کَرِیمُ
سپس پیشانی خود را بر تراب می‌نهی و می‌گویی:
اِرْحَمْ مَنْ أَساءَ وَ اغْتَرَفَ وَ اسْتَکانَ وَ اعْتَرَفَ
قبل از بر خواستن از سجاده بگو :
أللّهُمَّ أحیِنِی عَلَی ما أحیَیتَ عَلَیهِ عَلِیَّ بنَ أبیطالِبٍ صَلَواتُ اللهِ عَلَیهِ وَ أمِتنِی عَلَی ما ماتَ عَلَیهِ عَلِیُّ بنُ أبیطالِبٍ صَلَواتُ اللهِ عَلَیهِ .
(آیه 1 2 3 4 و 255 256 257 و سه آیه پایانی سوره بقره / بسم الله الرحمن الرحیم آیه اول است و الم جزو آیه دوم محسوب می گردد)
[ شنبه 92/5/26 ] [ 6:5 عصر ] [ فتیان ]
